… en weten dat ik jouw minnestreel mag zijn.. (Testudo)

Peter De Cleyn … en weten dat ik jouw minnestreel mag zijn..

gebakken en getormenteerde aarde, pigmenten

(45 x 19 x 15 cm)

Uit TESTUDO:

"Een minne-streel, een streling van liefde. Een mooie woordspeling. Zie ik in het kunstwerk een elegant voetje onder een sierlijke buiging die ik erbij fantaseer? Anders dan in het woord minne-zanger heeft de ‘min‘ van min-streel niets te maken met liefde, maar wel met minister, dienaar. Een minstreel werd al in de middeleeuwen in dienst genomen door een kasteelheer met als vast takenpakket: muzikaal en ander vermaak. Troubadours en trouvères, later ook Minnesänger, waren hun eigen (aristocratische) baas. Meestal van adel, waren ze hoger opgeleid en bezongen ze vooral de hoofse liefde, de fin’amors. Koning-dichter Thibaut de Champagne (1201-1253) is zo’n trouvère. Zijn zestig liederen zijn gebundeld in het ‘Chansonnier du roi’ uit de 13e eeuw. Het canzo of liefdeslied ‘Nus hom ne peut’ doet me aan dat voetje denken. In het refrein van dat canzo werpt de man zich nederig aan de voeten van de Dame: ‘Dame merci, donnez-moi esperance de joie avoir’. ‘Dame, heb medelijden, geef me hoop op vreugde’. De dichter wil in de genade vallen van zijn uitverkoren dame, in de meeste gevallen onbereikbaar want gehuwd. De dichter schuift zijn mannelijk ego opzij om zich literair te onderwerpen aan zijn uitverkorene. Helemaal nieuw in de tijd waar macho-ridders het voor het zeggen hadden."